„Човек одвнатре“: Кога сеќавањата бледнеат, емоциите остануваат.

Новата серија на Нетфликс, „Човек одвнатре“, ја изгледав во еден здив и морам да ви признаам - неочекувано ме погоди.

Она што почна како духовита мистерија, се трансформира во емотивна приказна за љубовта, сеќавањата и стареењето.

Серија која е направена од истиот креатор на „Доброто место“ и го содржи скоро па истиот актерски состав, ја следи приказната која се врти околу Чарлс Њуендајк, пензиониран професор по инженерство кој станува таен агент во дом за стари лица, со задача да реши кражба на накит. 

Но, под шегите и детективската интрига, серијата носи со себе многу подлабока порака.

Чарлс не е само аматерски детектив, тој е човек кој се справува со болката од загубата на својата сопруга, која починала една година претходно по долга битка со Алцхајмерова болест.

Нејзината болест длабоко го менува, оставајќи го посилен, поемпатичен, човек кој умее да препознае и види нешта што другите ги игнорираат или занемаруваат. Тој кога ќе сретне друга жителка во домот која се бори со истата болест, неговата мисија во домот се менува. Повеќе не станува збор само за решавање на случајот, туку за носење утеха и достоинство на некој што поминува низ истата тешка борба што ја видел со својата сопруга.

Оваа приказна ме погоди на многу лично ниво. Некој многу близок до мене исто така се бори со Алцхајмеровата болест, и тоа е патување што е истовремено и понижувачко и срцепарателно.

Гледајќи како Чарлс со таква нежност пристапува кон сите тие моменти на збунетост и ранливост, ме потсети на важноста колку треба да бидеме трпеливи и да го цениме секој мал, минлив момент. Алцхајмеровата болест може да ги избрише спомените, но не може да ги избрише емоциите што се врзани за нив. Малите моменти, споделената насмевка, трепет на препознавање, стануваат вистинско ретко богатство.

Она што ја прави „Човек одвнатре“ толку посебна е рамнотежата помеѓу хуморот и грубата реалност.

Жителите на домот за стари лица се полни со живот, досетливост и приказни. Стареењето не е прикажано како крај, туку како ново поглавје, со свои радости и тага. Во исто време, серијата не ги избегнува реалностите на губењето на меморијата и тивките борби што се водат со тоа.

За секој што некогаш сакал некого кој полека исчезнува, оваа серија нуди најмал, но најдлабок подарок за својата публика: надеж. Ни покажува дека, иако сеќавањата можат да избледат, суштината на тоа кои сме, нашата љубов, нашата добрина, нашата поврзаност - останува.

Додека го гледав Чарлс како наоѓа смисла во тоа да им помага на другите, почувствував дека серијата ми го порачува истото. Да бидам присутна. Да ги ценам минливите моменти. Да се сетам дека, и покрај тоа што времето си го зема своето, љубовта има способност да надмине се. 

Таа останува, дури и кога умот не може.

Ако барате нешто што ќе ве насмее, ќе ве расплаче и ќе ве натера да размислите за луѓето што ги сакате, оваа серија е за вас. Оваа серија е повик да го негуваме она што е најважно.

Искрено ваша,

Лори 💫