Пред точно една деценија, Дизни ни го подари својот remake на Пепелашка (2015) – филм со прекрасна актерска екипа, предобро направени сцени, стаклени чевлички и пораката по која вечно ќе го паметиме овој remake филм: „Биди храбра и љубезна.“
Десет години подоцна, се навраќам на оваа приказна за љубовта, промената и судбината, и се прашувам – колку навистина бајките наликуваат на вистинскиот живот?
Но што се случува кога ќе отчука полноќ во реалноста?
Стаклениот чевел на Пепелашка е совршен – нежен, кревок и направен само за неа. А во реалноста? Да најдеш чевли што совршено ќе ти прилегаат од првиот обид е вистинска реткост. Најчесто, пробуваме, носиме, некои нè стегаат, некои нè жулат, а некои едноставно не се направени за нас.
Истото важи и за љубовта.
Замислата за „вистинскиот“ – оној што без збор ќе нè препознае – е убава, но често далеку од реалноста. Вистинските врски си бараат време, труд, компромиси, а понекогаш и храброст да си заминеме кога нешто не ни прилега, без разлика колку привлечно изгледа однадвор.
Пепелашка имаше кума самовила што за миг ѝ го промени животот. Еден бибиди-бобиди-бу и таа од понижена слугинка се претвори во принцеза.
Во реалноста, нема магично стапче. Нема некој што преку ноќ ќе нè направи успешни, среќни и исполнети.
Но тоа не значи дека нема магија – напротив, таа е во нас.
Во сите непроспиени ноќи кога работиме на нашите соништа, во сите мали чекори напред, во сите моменти кога се осмелуваме да ризикуваме. Ние сме своите куми самовили – сами ја создаваме сопствената судбина.
Во бајките, ликовите се или добри или зли. Но во реалниот свет, луѓето се комплексни.
Пепелашка беше добра дури и кон оние што ѝ правеа зло. Но што учиме со текот на годините? Дека понекогаш, најмудриот избор е да се оддалечиме од луѓето што не ни мислат добро.
Љубезноста е доблест, но не треба да значи дека треба да ги трпиме оние што ја злоупотребуваат. Животот нè учи дека е во ред да поставиме граници. Да простиме, но да не дозволиме истата приказна да се повторува.
Во филмот, Пепелашка и принцот играат еден танц, се погледнуваат и – готово, среќен крај.
Но во животот, љубовта не е само еден магичен момент. Таа е збир од безброј избори. Не станува збор за тоа дали некој ќе нè одбере – туку дали секој ден, одново и одново, ќе избираме да бидеме заедно.
Среќата не е „крај“ на некоја приказна. Таа е во малите моменти помеѓу – во спонтаната смеа, во чашата вино после долг ден, во одлуките што ги носиме за себе, без да чекаме некој друг да нè спаси.
Десет години подоцна, Пепелашка останува симбол на магијата и надежта. Но вистинската бајка? Таа не е за принцови, бал и стаклени чевлички.
Вистинската магија е во тоа да знаеш дека не ти треба никој што ќе ти ја „поправи“ приказната, туку дека ти сама си авторот на најубавата бајка во твојот живот.
И ако некој на патот ја препознае твојата вредност и реши да чекори покрај тебе? Епа, тоа е само плус.
Искрено ваша,
Лори ✍️
0 comments